Der Oschderoierbaam
Lange Yaahre zerick henn unsere Voreldere viele Gewohnheide vum alde Land mit naach Amerika gebrocht. Eens devun waar der Oschderoierbaam. Weil alles frieh im Friehyaahr so drieb un leer iss, henn sie gfarebde Oier uff en Baam ghenkt fer alles schenner gucke mache. Do in Pennsylvaani duhne viele Leit widder die alt Gewohnheit zum Lewe bringe.
Mer nemmt rohe Oier un dutt sie ausblose. Fer sie ausblose, muss mer an de zwee Enner mit ‘me Schtechnoodel schtecke, un dann drin rumriehre bis der Dodder un es Weiss vum Oi gut uffgschtarrt sinn, dann am eende End neiblose, so ass es Schtofft am annere End raus kummt. Denno henn sie die leere Schale gfarebt.
Wie henn sie die Farewe gemacht? Fer en goldenes Gehl mache, hot mer en halwes Kuppche Rinn vum Hickernissbaam genumme, fei uffgebrocht, zwee Kuppche Wasser, en Teeleffel Essich un en Patz Allau. Die Brieh hot mer fer en halwi Schtunn langsam gekocht, un denno die Oierschale dezu nei (odder die hattgekochde Oier in der Brieh gemacht).
Deel vun die Oier waare aa “Binsegraasoier.” Sie henn sich Binsegraas aus der Wiss uffgsammelt, henn’s weech Marick mit ‘me dinne Droht rausgschowe un henn dann mit ’em Marick die Oier schee gschmickt. Wann die Oier faddich waare, henn sie sie uff en Baam ghenkt fer alli-epper Blessier zu gewwe.
Barbara Miller (1932-1998)